Głosy przez wodę

3 października

Vito Fiorino opowiedział nam o tragedii, która wydarzyła się 3 października 2013 r. u wybrzeży Lampedusy. Był na morzu z przyjaciółmi, czekali na świt, żeby płynąć na ryby, kiedy nagle:

“Z morza dobiegło nas wycie, wydawało mi się, że to mewy, ale to byli ludzie”.

Tego dnia Fiorino uratował swoim małym kutrem 47 osób. 368 innych straciło życie w falach Morza Śródziemnego. Nadal jest w kontakcie z niektórymi z ocalonych, jeden z nich nawet nazywa go “papà” (tatą).

Comitato 3 di ottobre

Drzewo międzykulturowe

Ta instalacja powstała podczas warsztatów kreatywnych w ośrodku recepcyjnym na Lampedusie. „Drzewo międzykulturowe” pokazuje najpiękniejsze słowa, które kojarzą się uchodźcom i pracownikom ośrodka z życiem na Lampedusie.

Caterina Jazira Famularo presented this work to us at Il Giglio Marino. Pracuje z kobietami, które docierają na wyspę, wykorzystując sztukę, by pomóc im przepracować traumatyczne doświadczenia. Wspiera także miejscowe dzieci w wyrażaniu ich marzeń o przyszłości przez rysowanie. Caterina i jej współpracowniczki – kobiety, które są także wolontariuszkami Czerwonego Krzyża – opowiedziały nam o swoich poruszających doświadczeniach troski o innych.

“Wędrowiec” („Wanderer”)
Wiersz Martina

Martin Iš, młody uczestnik projektu, przekształcił swoją osobistą podróż na Lampedusę i nad Zicksee w mocny wiersz, który oddaje ewolucję od strachu i izolacji do poczucie więzi i odkrywania siebie.

Wiersz pięknie kontrastuje jego początkowe obawy co do spotkań z nieznajomymi z głębokim twórczym przebudzeniem i poczuciem przynależności, które odnalazł przez wspólne doświadczenia i ekspresję artystyczną.

Odczytanie przez niego tego głęboko osobistego wiersza w obecności europosłów było poruszającym momentem, który pokazał, że indywidualne opowieści mogą zasypywać podziały kulturowe i odwoływać się do uniwersalnych ludzkich doświadczeń.

Performance w Parlamencie Europejskim

Nasz performance zrodził się z pilnej potrzeby twórczego wyrażenia naszych postulatów dotyczących kwestii migracji i kryzysu klimatycznego przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2024 r.

Nie są problemy abstrakcyjne – są namacalne, konkretne i dzieją się już teraz.
W performansie zajęliśmy się tematami greenwashingu i zasklepiania gleby, propagowania architektury zielonych miast, domagaliśmy się inkluzywnej edukacji dla wszystkich i przemyślenia granic oraz apelujowaliśmy o godne warunki życia i bezpieczne szlaki migracyjne dla każdego człowieka.

Przekształciliśmy te tematy w poetyckie audio-scenki, układy choreograficzne oraz zabawne i pomysłowe formaty medialne – tworząc silną więź z publicznością.

Postulaty młodych

Młodzi ludzie sformułowali jasne postulaty polityczne po długiej fazie doświadczeń, badań, wkładu ekspertów i dyskusji w trakcie różnych warsztatów w ramach projektu. Na koniec na scenie pojawiały się takie hasła jak “Living, not just surviving,” “Green-not concrete,” and “Inclusive education for all.” entered the stage.

Te postulaty zostały bezpośrednio przekazane europosłom i ich asystentom. Reakcja była natychmiastowa i szczera. Jedna z asystentek nazwała to „najbardziej kreatywnym i najmocniejszym przesłaniem”, z jakim się zetknęła w ciągu czterech lat pracy w Europarlamencie.

Młodzi ludzie zostali nie tylko nagrodzeni aplauzem – były też emocjonalne reakcje polityków, którym zabrakło słów. Po występie młodzi nawiązali owocny dialog z nowo wybranymi europosłami i ich asystentami.

Poruszanie się przez kryzysy: performance świadka

Przedstawienie uliczne w Wiedniu przygotowali uczestnicy, którzy badali sytuację uchodźców na Lampedusie i wpływ kryzysu klimatycznego na wysychające jezioro Zicksee w Austrii.

Z pomocą artystów teatralnych, filmowych i cyrkowych przygotowali poruszający występ, będący syntezą ich doświadczeń i spostrzeżeń.

Uczestnicy przełożyli złożone problemy społeczne i ekologiczne na fascynującą fizyczną ekspresję, łączącą sztukę i aktywizm.

Budowanie domu

Budujemy dom na brzegu wysychającego jeziora Zicksee. W miejscu, które wydaje się pozostawione samo sobie. Można sobie tylko wyobrażać, jak wyglądało kiedyś, na podstawie tego, co zostało.
Zjeżdżalnia wodna prowadząca na kępę trawy. Jednak niektóre ptaki wędrowne wciąż tu przylatują.

Kto jeszcze migruje ze swojej ziemi, która wysycha?
Przykrywamy dom kocami ratunkowymi.

Błyszczą złoto i srebrno, szeleszcząc na wietrze.

Czy to prawdziwy dom (home), czy tylko budynek (house)?
Koce leżą na ziemi.

Niewidoczne kroki

Wykonaliśmy wiele kroków artystycznych w różnych kierunkach, by znaleźć nasz grupowy rytm pracy, wspólne obszary zainteresowań i własne środki wyrazu.

Krótki filmik, który tu widzicie, to układ choreograficzny „dzieło w toku” (work-in-progress), który nigdy nie został zaprezentowany publicznie. Jest próbą badania emocji i tematu zajmowania i znajdowania własnej przestrzeni.

Razem

Przyjechaliśmy z pięciu różnych krajów z czterdziestoma różnymi przeszłościami, niepewni, co nas czeka. Słuchaliśmy. Zadawaliśmy pytania. Ścieraliśmy się. Uczyliśmy się.
Wahaliśmy się.
Tworzyliśmy.

Fale Lampedusy niosły głosy wytrwałości. Popękana ziemia Zicksee szeptała o stracie.
Utrzymaliśmy przestrzeń. Znaleźliśmy gdzieś pomiędzy nasze głosy i razem ponieśliśmy ciężar tych opowieści.

Oddychaj

W trakcie tego procesu przekonaliśmy się, że istotne jest dbanie o siebie, samoopieka, kiedy mamy do czynienia ze stresującymi, trudnymi tematami kryzysu klimatycznego i migracji.

Historie i obrazy, z którymi się zetknęliśmy, głęboko wpłynęły na nasze emocje. Chociaż dostrzeżenie i uznanie tych odczuć było ważne, nie mogliśmy sobie pozwolić na to, by nas sparaliżowały.

Naszym celem było podjęcie działania. Zastoswaliśmy więc takie metodologie jak spacer medytacyjny oraz praca z oddechem i ciałem, a także zmierzyliśmy się z tymi tematami w indywidualnych rozmowach, przy wsparciu Zespołu ds. Świadomości oraz psychologa.

Osuwanie się w kryzys klimatyczny

Podczas przechadzki wokół wysychającego jeziora Zicksee spotkaliśmy się z regionalnym funkcjonariuszem ochrony przyrody, który opowiedział nam o wpływie kryzysu klimatycznego na ten kruchy ekosystem w Austrii.

Tam, gdzie kiedyś dzieci bawiły się na wodnej zjeżdżalni, która prowadziła do malowniczego jeziora, dziś rozciągał się przed nami opuszczony krajobraz – zjeżdżalnia prowadziła teraz na trawę, daleko od wody.